به گزارش دیده بان، در میان انبوه تصاویر تکان‌دهنده از غزه، عکسی که پدری کودک بی‌جان و سرجدا شده‌اش را در آغوش گرفته، به نمادی از مظلومیت و در عین حال استقامت تبدیل شده است. این گزارش، با نگاهی به این تصویر وایرال و دیگر اسناد مشابه، تلاش می‌کند تا عمق فاجعه‌ای را که کودکان غزه در آن گرفتار شده‌اند، به تصویر بکشد و پرسش‌هایی اساسی درباره چرایی تداوم این جنایات مطرح کند.

خون‌هایی که زمین را فریاد می‌زنند

تصاویر کودکان غزه با سر‌های جدا شده، نه‌تنها قلب هر بیننده‌ای را به درد می‌آورد، بلکه سندی زنده از جنایتی است که در برابر چشمان جهان رخ می‌دهد. عکسی که پدری با دستانی لرزان، پیکر بی‌جان فرزندش را به دوربین‌ها نشان می‌دهد، تنها یک لحظه از هزاران لحظه تلخ این سرزمین است.

این تصویر که در شبکه‌های اجتماعی به سرعت وایرال شد، نشان‌دهنده عمق خشونتی است که رژیم صهیونیستی علیه غیرنظامیان، به‌ویژه کودکان، اعمال می‌کند. وزارت بهداشت فلسطین در نوار غزه اعلام کرده که شمار شهدای حملات ارتش رژیم صهیونیستی به این منطقه تا کنون به ۵۰ هزار و ۶۶۹ نفر رسیده است؛ آماری که ابعاد هولناک این فاجعه را به‌خوبی نمایان می‌کند.

سازمان ملل نیز گزارش داده که بیش از نیمی از قربانیان این حملات، کودکان هستند؛ واقعیتی که سخنگوی آنروا (آژانس کاریابی و امدادرسانی آوارگان فلسطینی وابسته به سازمان ملل) آن را تأیید کرده و افزوده است: «۵۱ درصد ساکنان نوار غزه، کودک هستند که بخش اعظم قربانیان حملات رژیم صهیونیستی را تشکیل می‌دهند.» این تصاویر، فراتر از یک تراژدی شخصی، به مثابه آینه‌ای هستند که بی‌رحمی یک سیستم را به نمایش می‌گذارند؛ سیستمی که با هدف قرار دادن بی‌گناه‌ترین افراد جامعه، سعی در شکستن اراده یک ملت دارد. اما آنچه در این میان برجسته می‌شود، نه فقط خشونت، بلکه مقاومت پدران و مادرانی است که حتی در اوج اندوه، فریاد عدالت‌خواهی‌شان را خاموش نمی‌کنند.

لکه‌های خون بر نقشه تاریخ

وقتی به این تصاویر نگاه می‌کنیم، نمی‌توان از تاریخ طولانی رنج مردم فلسطین چشم پوشید. جدا شدن سر یک کودک، تنها یک لحظه از جنایتی مداوم است که ریشه در دهه‌ها اشغالگری و سرکوب دارد. سازمان ملل در گزارش‌های خود اعلام کرده که از هر ۵ قربانی حملات رژیم صهیونیستی در غزه، یک نفر کودک است و این نسبت، نشان‌دهنده هدفمند بودن این خشونت‌هاست.

سخنگوی آنروا همچنین تأکید کرده که از هجدهم مارس گذشته، یعنی زمانی که رژیم صهیونیستی جنگ علیه نوار غزه را از سر گرفته، هر روز ۱۰۰ کودک در این منطقه جان خود را از دست می‌دهند یا زخمی می‌شوند؛ آماری که نشان می‌دهد چگونه آینده یک ملت در برابر چشمان جهان نابود می‌شود. تصویر کودکی که در کنار پیکر پدرش آرام گرفته است، یادآور صحنه‌هایی است که بار‌ها در تاریخ این سرزمین تکرار شده‌اند؛ از کشتار دیر یاسین در سال ۱۹۴۸ تا بمباران‌های بی‌امان سال‌های اخیر.

این عکس‌ها، که گاه با خون و خاک غزه رنگ‌آمیزی شده‌اند، نه‌تنها یک فاجعه انسانی را روایت می‌کنند، بلکه سؤالی اساسی را پیش روی جهانیان قرار می‌دهند: چرا جامعه بین‌الملل در برابر این جنایات سکوت کرده است؟ در حالی که نهاد‌های حقوق بشری بار‌ها هشدار داده‌اند که غزه به بزرگ‌ترین زندان روباز جهان تبدیل شده، این تصاویر نشان می‌دهند که این زندان، حالا به قتلگاهی برای کودکان بدل شده است. شاید بتوان گفت که هر قطره خونی که بر زمین غزه می‌ریزد، لکه‌ای است بر پیشانی تاریخ معاصر که پاک کردنش، نیازمند اراده‌ای جهانی است.

سوگنامه‌ای برای آینده‌ای که دزدیده شد

وزارت بهداشت فلسطین گزارش داده که از مجموع ۵۰ هزار و ۶۶۹ شهید، بخش قابل‌توجهی را کودکان تشکیل می‌دهند و سازمان ملل نیز تأیید کرده که بیش از نیمی از قربانیان، کودک هستند. سخنگوی آنروا در این باره می‌گوید: «۵۱ درصد جمعیت غزه را کودکان تشکیل می‌دهند و این گروه، بیشترین آسیب را از حملات رژیم صهیونیستی متحمل شده‌اند.» این کودکان، که در میان آوار‌ها و بمباران‌ها جان باختند، هیچ‌گاه فرصتی برای تجربه زندگی نیافتند. آنچه این تصاویر را تلخ‌تر می‌کند، این واقعیت است که جهان، با وجود دسترسی به این اسناد تکان‌دهنده، همچنان در برابر این جنایات بی‌تفاوت مانده است. شاید بتوان گفت که هر سر جدا شده، نه‌تنها یک زندگی، بلکه یک آینده را از غزه ربوده است؛ آینده‌ای که حالا در میان خاک و خون مدفون شده و تنها در سوگ پدران و مادرانش زنده مانده است.

عدسی شکسته دوربین‌های جهان

چرا این تصاویر، با وجود تأثیرگذاری عمیق‌شان، تغییری در معادلات جهانی ایجاد نمی‌کنند؟ پاسخ شاید در عدسی شکسته‌ای باشد که جهان از پشت آن به غزه می‌نگرد. داده‌های جدید نشان می‌دهند که از هجدهم مارس گذشته تاکنون، هر روز ۱۰۰ کودک در غزه قربانی مرگ یا جراحت شده‌اند و این در حالی است که قطعنامه‌های سازمان ملل برای آتش‌بس، همچنان روی کاغذ باقی مانده‌اند.

وزارت بهداشت فلسطین نیز با ارائه آمار ۵۰ هزار و ۶۶۹ شهید، هشداری جدی به جهانیان داده است؛ اما این هشدارها، گویی در میان هیاهوی سیاست‌های بین‌المللی گم شده‌اند. این تصاویر، که هر کدام قصه‌ای از درد و مقاومت را روایت می‌کنند، در برابر پیچیدگی‌های سیاسی جهان گویی به حاشیه رانده شده‌اند.

اما در این میان، آنچه برجسته می‌ماند، استقامت مردمی است که حتی در اوج ناامیدی، با ثبت این لحظات، تلاش می‌کنند تا صدای خود را به گوش جهان برسانند. شاید روزی این عدسی شکسته ترمیم شود و جهان، چهره واقعی این فاجعه را ببیند؛ اما تا آن روز، خون کودکان غزه همچنان فریاد می‌زند، حتی اگر گوش‌ها ناشنوا بمانند.

مهسا حنیفه

منبع: باشگاه خبرنگاران جوان