به گزارش دیده بان، در هنگام برگزاری نشست صلح سوریه در ژنو سوئیس تمامی نگاه ها در منطقه و جهان به این نشست دوخته شده بود و کمتر کسی اوضاع امنیتی سوریه را رصد می کرد. با توجه به اظهارات «استفان دی میستورا» که گفته بود نشست کنونی ژنو نمی تواند به شکست بیانجامد، افکار عمومی منتظر شنیدن خبری از ژنو بودند که به یکباره صدای بزرگ از جای دیگری به گوش رسید؛ از حلب، جایی که تکفیری ها روی آن حساب ویژه ای باز کرده بودند.
ضربه شکسته شدن محاصره چهار ساله شهرک های شیعه نشین «نبل» و «الزهراء» در حومه حلب با عملیات ارتش سوریه ـ موسوم به عملیات نصر ـ آنچنان کاری بود که تنها ساعاتی پس از رسیدن اخبار آن به ژنو، معارضان را از سَر میز مذاکرات بلند کرد. در واقع تروریست های تکفیری و در رأس آنها «جبهه النصره» که از مدت ها پیش پروژه «دو قطبی سازی حلب ـ دمشق» را به دستور اربابان ترکی ـ سعودی خود و به نیابت از اتاق فکر «غربی ـ صهیونیستی» با الگو برداری از مدل «صنعا ـ عدن» و با هدف نهایی سازی سناریوی تجزیه سوریه کلید زده بودند، پس از تحولات هفته اخیر و خالی دیدن دست خود از هرگونه برگ برنده در مقابل ارتش و دولت سوریه در مذاکرات، بلافاصله با اشاره ترکیه و سعودی ژنو را ترک کردند.
حقیقت این است که تروریست های تکفیری به ویژه جبهه النصره از مدت ها پیش اندیشه تسلط کامل بر استان حلب به عنوان پایتخت معارضه را در ذهن خود می پروراندند. آنها در پی آن بودند که با تسلط بر استان حلب که از موقعیت استراتژیکی برخوردار است، از یک سو با گذشت پنج سال از آغاز بحران سوریه دستاوردی برای خود دست و پا کنند و از سوی دیگر این دستاورد را به عنوان یک برگ برنده بر سَر میز مذاکرات با دولت سوریه قرار دهند؛ بدین ترتیب که دولت سوریه دمشق را به عنوان پایتخت خود حفظ کرده و از حلب نیز دست کشیده و آن را پایتخت تکفیری ها قلمداد کند.
دولت سوریه که خیلی زود به برنامه و نقشه طولانی مدت تروریست ها پی برد، از حدود دو ماه پیش عملیات گسترده ای را برای پاکسازی نقاط مختلف استان حلب آغاز کرد و با محقق ساختن دستاوردهای مختلف که در نهایت به شکسته شدن محاصره «نبل» و «الزهرا» انجامید، خط بطلانی بر پروژه دو قطبی سازی حلب و دمشق کشیده و اجازه نداد خوابشان تعبیر شود.
تسلط ارتش سوریه بر دو شهرک شیعه نشین «نبل» و «الزهرا» در استان حلب علاوه بر اینکه ضربه مهلکی بر پیکره تکفیری ها وارد آورد، به مثابه سیلی محکمی بر گونه ترکیه نیز قلمداد می شود، چراکه موقعیت استراتژیک این دو شهرک امکان ارائه هرگونه کمک های لجستیکی به تروریست های تکفیری از جمله جبهه النصره از سوی آنکارا را فراهم می آوَرد. نبل در غرب جاده بین المللی منتهی به ترکیه واقع شده است و از بزرگراهی که حلب را به ۲ منطقه «اعزاز» و «عفرین» متصل می کند، حدود ۲۰ کیلومتر فاصله دارد. همچنین شهرک الزهراء در حدفاصل ۲۰ کیلومتری حلب واقع شده است. با سیطره کامل ارتش سوریه بر این دو شهرک شیعه نشین، از یک سو مسیرهای ارتباطی میان ترکیه و تروریست های تکفیری به طور کامل مسدود شد و از سوی دیگر، موجب شد تا ارتش سوریه به دلیل مجاورت این دو شهرک با استان هایی نظیر ادلب، حماه و لاذقیه، اشراف بیشتری بر تحرکات تکفیری ها در این استان ها داشته باشد.
اما در این میان، خسارت جبران ناپذیری که تکفیری ها و به ویژه گروه «جبهه النصره» در استان حلب متحمل شدند، این بود که قرارگاه فرماندهی و اتاق عملیاتشان یا به بیان دقیق تر «سَر» خود را از دست دادند؛ اتاق عملیاتی که از طریق آن با ترکیه در ارتباط بوده و در زمینه های مختلف با دولت آنکارا هماهنگی می کردند. تکفیری ها پس از نابودی اتاق عملیات خود در حلب، همچون دولت آنکارا مات و مبهوت شده و یأس و ناامیدی بر آنها چیره شد. در حقیقت قطع شدن حمایت های لجستیکی آنکارا از تکفیری ها و پس از آن نابودی اتاق عملیاتشان به نوعی به حیات آنها پایان داد.
از همان ابتدا هم بسیاری از طرف های درگیر در سوریه از جمله روسیه اعلام کرده بودند که حیات تکفیری ها در سوریه به دلیل تداوم حمایت های مالی، تسلیحاتی و لجستیکی از آنهاست. در نهایت، در نتیجه آنچه که در استان حلب اتفاق افتاد، تکفیری ها فرار را بر قرار ترجیح داده و راه نجات را در گرو گریختن از استان حلب و پناه بردن به مکان هایی امن دیدند. هم اکنون نیز همزمان با پیشروی های گسترده ارتش سوریه در نقاط دیگر استان حلب پس از تسلط بر «نبل» و «الزهرا»، تروریست های تکفیری یکی پس از دیگری در حال فرار از این استان هستند.
نکته قابل تأمل در تحقق دستاوردهای بزرگ در استان حلب سوریه این است که این دستاوردها به لطف هماهنگی های یگان فرماندهی کل ارتش سوریه و تلاش های شبانه روزی نظامیان سوری حاصل شد. بر خلاف اینکه معارضان سوری و حامیان تکفیریها پروژه «تضعیف ارتش و دولت» این کشور را کلید زدند، اما این پروژه نیز همچون دیگر برنامه های آنها به نتیجه ای جز شکست منجر نشد. معارضان سوری همواره در راستای فریب افکار عمومی مردم منطقه و جهان به دنبال این بودند تا ضمن ضعیف جلوه دادن ارتش سوریه، ایران، حزب الله و روسیه را عامل تحقق دستاوردهای بزرگ در این کشور و به ویژه حلب جلوه دهند. این در حالی است که حضور ایران در سوریه همانگونه که بارها اعلام شده، مستشاری بوده و حزب الله لبنان نیز تنها در مناطق مرزی مشترک این کشور با سوریه با تکفیری ها در حال نبرد است. علاوه بر این، نقش روسیه در سوریه نیز تنها به پشتیبانی هوایی محدود می شود.
