پیامد درونی مرگ مجری دستورات رجوی
چرا اعضای منافقین از کشته شدن ابریشمچی شادی کردند؟

به گزارش دیده بان، معادلات درون سازمانی منافقین از دوران پس از حضور اعضا در عراق تنها در نگهداری اجباری نیروها خلاصه می شد و در این راستا خشن ترین اعمال و غیرانسانی ترین امور را ترتیب دادند.

در این بین افراد شاخصی بودند که در برهه های مختلف، اعمال کننده دستورات مسعود رجوی به حساب می آمدند و هر یک از سازمان که با آنها مواجه می شدند،آرزو می کردند که روزی انتقام شان را زا سازمان بگیرند.

حسین ابریشمچی که اخیرا در حمله نیروهای عراقی به کمپ لیبرتی کشته شد،از جمله این افراد است.در اخبار منتشر شده رسانه ها پس از کشته شدن وی،افعالی همچون اقدامات زمان حضور ابریشمچی در ایران (همچون مدیریت شکنجه پاسداران) را پر رنگ کردند، با این حال اقدامات درون سازمانی وی نشان از آن دارد که اعضای سازمان نیز از کشته شدن وی خوشحال شده اند.

از جمله مواردی که در سوابق حسین ابریشمچی خودنمایی می کند،حضور وی در کردکشی مردم عراق(انفال) و سرکوب انتفاضه شعبانیه است، وی در آن حوادث فرمانده یکی از هنگ های منافقین بود که در سازمان مشهور به کشتار فراوان مردمی شد.

مشخصا در حادثه "انفال" وقتی منافقین با تجهزیاتی همچون تانک به مناطق کردی می رسند، فرار مردم کرد را می بینند، در این حین است که ابریشمچی دستور می دهد که خانه های آنها را با تانک به توپ ببندید، وقتی برخی از اعضا سازمان اعتراض می کنند که در خانه ها زن ها و بچه ها هستند و کشته می شوند، ابریشمچی می گوید،بالاخره ما باید گلوله های اهدایی صاحب خانه را خرج کنیم(منظور صدام است).

بابت این رفتارهای خشن ابریشمچی بود که بعد از حادثه کردکشی برخی از اعضا سازمان،به اصطلاح درون سازمانی "مسئله دار" می شوند و از سازمان می برند، شخص ابریشمچی از سوی رجوی مسئولیت پیدا می کند که این افراد زاویه دار را در نشست های غسل هفتگی(که شکنجه روانی اعضا صورت می گرفت) محاکمه کند و بعضا تعدادی از آنها نیز کشته می شود.

در دوران پس از طلاق ایدئولوژیک اعضای سازمان نیز افرادی که با سازمان زاویه پیداکردند توسط ابریشمچی حذف فیزیکی شدند.

این موارد تنها بخشی از معادلات درون سازمانی منافقین است که بازگو می شود و همین موارد است که باعث می شود در زمان تجاوز آمریکا به عراق و باز شدن یک فضای محدود، نزدیک به 700 نفر از اعضای منافقین از پادگان اشرف و دیگر اردوگاه ها فرار می کنند و در سالهای اخیز نیز نزدیک به هزار نفر از ایشان تنها به ایران بازگردانده می شوند.