علی‌رضا رجایی مدیرعامل مرکز بین‌المللی توسعه خواهر شهرهای ایران در گفتگو با دیده بان مطرح نمود:
ازآنجایی‌که در حدود 140 خواهر شهر در ایران وجود دارد و قرارداد آن با سایر شهرهای جهان امضاشده است. این مرکز مأموریت دارد که ارتباط و تجارب آن شهرها را بتواند منتقل و تعریف کند. یکی از کارهای محوری و اصولی بحث مطالبه گری جامعه مدنی است که شامل مسائل مربوط به خشونت‌ها در تمامی موارد می شود و آن را بررسی می‌کند.
باید به شهر به یک مقوله زنده نگاه کرد یعنی شما به هر طبقه از جامعه که می‌روید می‌بینید با موضوع و یا رویکردی مواجه هستید که اگر مدیریت درستی لحاظ نشود و وحدت رویه و نقش‌پذیری در جامعه نباشد درنهایت وازدگی و مقوله ترور ایجاد می‌شود.
در زمان تعریف جایگاه‌ها در شهر همه‌چیز بجای خود تعریف‌شده است و قالبی برای شهروندی دارد. همین شهر باید برای شهروند باشد و نه اینکه شهروند را مکلف کنیم در شهر...
ما اگر بخواهیم مقوله ترور را مدیریت کنیم و به‌نوعی ترور زدایی کنیم، بایستی کل جامعه را مشارکت دهیم و در زمانی که هر فرد و گروهی را در جامعه نادیده بگیریم می‌تواند منجر به مقوله ترور شود.
ترور صرفاً این نیست که حتماً یک فرد کشته شود، حالتی که یک فرد از جامعه زده شود و با آن برخورد شود می‌تواند نوعی ترور باشد. ما در این مجموعه با انجمن‌ها و مؤسساتی مانند انجمن حمایت از قربانیان تروریسم و ... تفاهم‌نامه امضا کردیم و آسیب‌شناسی می‌کنیم که چرا ترور شکل گرفت؟ ترور را چه کسی مدیریت می‌کند؟
ترور هم عنصری است که عوامل بیرونی از آن استفاده می‌کنند. برای مثال آمریکا که حامی تروریست است، ما را تروریست خطاب می‌کند تا با این عنوان بتواند استفاده‌های سیاسی کند و اقتصاد خود را در جهت فروش سلاح تقویت نماید و عملاً خاورمیانه را به خشونت، ناآرامی و خطر تعریف و نمایش دهد.
ما در بحث قدرت نرم توانسته‌ایم با توجه به فرمایشات مقام معظم رهبری در بحث توانمندسازی توانسته‌ایم بحث تروریست را در منطقه کنار بزنیم. اما این به معنای پایان کار نیست و دوباره در نقطه‌ای دیگر آن را پرورش می‌دهند و در برابر مردم قرار می‌دهند.
اگر بخواهیم در برابر این موضوع یک مدیریت درست داشته باشیم، لازم است افراد مأموریت‌پذیر باشند، یعنی آن خرد فردی این افراد را تبدیل کنیم به ابر خرد و مانع شویم از اینکه کسی بخواهد نفوذ و یا ورود کند. در این حالت بخشی از آن به دیپلماسی دفاع و ایثار مربوط شده، در همین مرکز قربانیان تروریسم ما بحث دیپلماسی ایثار را به‌عنوان ظلم‌ستیزی در راهپیمایی اربعین دنبال کردند، بحث دیپلماسی شیعه با سایر ادیان و ... را در دست اجرا داریم و عملاً به سمتی می‌رویم که آسایش و آرامش را به همراه داشته باشد همان‌طور که دین اسلام از خشونت دوری می‌کند.
ما در بحث ترور باید توجه داشته باشیم که هیچ فردی نباید در جامعه نادیده گرفته شود، در همین زمینه کودکان نقش محوری دارند. مثلاً در مقوله غزه زمانی که با کودکان صحبت می‌کردیم و حتی در نقاشی‌های این افراد، همه بر این موضوع اشاره داشتند که خواستار صلح و آرامش هستند. لذا کودکان بزرگ‌ترین امکان و ابر سیستمی هستند که اگر ما درست بتوانیم داده‌ها را داشته باشیم خروجی‌ها منجر به صلح و آرامش می‌شود.
در مورد اقدامات خواهر شهرها در برابر آسیب‌های ترور در خصوص کودکان و قربانیان عرض کنم که ما بحث کودکان ترور را با مجموعه‌های یونیسف و کشورهای طرف قرارداد با ما مطرح نموده‌ایم. ما تلاش داریم از تجربیات مشترک در رابطه با نگاه ترور، انزوا، ورود اطفال و مشارکت آن‌ها در جامعه و هرکدام از این موارد بتوانیم در جهت جلوگیری از تکرار این موارد استفاده لازم را ببریم. ما در افغانستان روی بحث آموزش بسیار کارکرده‌ایم.
