بونی کریستین که اقلب مقالات و یاداشت های خود را در در مجله تایم، سی ان ان، پولتیکو، یو اس آ تودی، لس آنجلس تایمز، مجله رلونت، هیل و امریکن کانزرویتیو منتشر می کند اینبار با انشار این این موضوع در نشریه نشنال اینترست سعی داشته تا موضوع تحریم های غلط ترامپ در قبال ایران را تحلیل کرده باشد و واقعیتی که در انتظار ایالات متحده هست را به آنها گوش زد کند و آن هم چیزی نیست به جز شکست آمریکا از این تحریم ها واز دست دادن متحدان نزدیکی همچون اعضای اتحادیه اروپا.او مطلب خود را اینگونه آغاز می کند:
تحریم‌های ایران برای آمریکا خطر دارد
به نظر می‌رسد یک رویکرد واقعی تر و محاسبه شده تر می‌تواند بیشتر به نفع آمریکا و همین طور مردم ایران باشد.دولت ترامپ در روز دوشنبه تحریم‌هایی را که به دنبال تصویب برنامه جامع اقدام مشترک 2015 (برجام ) به تعویق افتاده بود، دوباره اعمال کرد. دولت دونالد ترامپ در ماه «می» از این توافق خارج شد. هدف از اعمال تحریم‌ها علیه صادرات نفت، بانكداری، حمل و نقل و غیره، تن دادن تهران به خواسته‌های واشنگتن است. مایک پمپئو، وزیر امور خارجه ایالات‌متحده آمریکا، در مصاحبه با شبکه خبری فاکس نیوز در روز یکشنبه گفت:«من بسیار مطمئن هستم که تحریم‌ها ... تاثیر مهمی بر تغییر رفتار رژیم (نظام) ایران خواهد گذاشت.»
به نظر می‌رسد انتظارات مورد نظر مایک پمپئو از اعمال تحریم‌ها علیه ایران، نقش برآب خواهد شد. این تحریم‌ها احتمالاً ناکارآمد خواهند بود چرا که معمولاً کارایی لازم را نداشته اند. خطرات ناشی از پیامدهای ناخواسته این تحریم‌ها بسیار گسترده و بزرگ است. تهدید سلامتی مردم، آسیب به روابط آمریکا هم‌پیمانان این کشور و درگیر شدن در جنگ سوم خلیج‌فارس از پیامدهای این تحریم‌ها هستند. چنین اقدامات تنبیهی بدون داشتن نتایج و دستاوردهای مثبت و قابل قبول، مسیری به سمت تقابل هر چه بیشتر است نه همکاری و صلح یا حتی پیشبرد منافع آمریکا. هدف ما باید تعامل سازنده با ایران باشد و آرزوی ما برای تحریم ایران به سبک دموکراسی غربی، دستیابی به این هدف را در پی نخواهد داشت.ساختار سیاست خارجی آمریکا بر این مبنا است که تحریم‌ها را یک ابزار همه کاره می‌داند و در واقع زمانی که پیش بینی می‌کند جنگ بسیار پر هزینه اما ضروری است، به عنوان یک گزینه آماده از این تحریم‌ها استفاده می‌کند. در این خصوص، نیز دولت ترامپ از این قاعده کلی تبعیت می‌کند، ولی هیچ سند و مدرکی وجود ندارد که نشان دهد تحریم‌های واشنگتن نتایج مثبت و قابل اعتمادی به همراه خواهد داشت.
علاقه مندان به تحریم ها، احتمالا به چند داستان از موفقیت تحریم‌ها بسنده می‌کنند. نتایج مطالعه و بررسی که از 85 برنامه تحریم در سطح بین المللی انجام شده نشان می‌دهد که طی دهه‌های گذشته تنها چهار برنامه اعمال تحریم‌های بین المللی موفقیت آمیز بوده است.
کارشناسان معتقدند که «تحریم‌ها منجر به دستیابی به اهداف مهم سیاست خارجی نمی شود. در عوض این تحریم‌ها هزینه‌های انسانی سنگینی بر کشورهای هدف تحمیل کرده است. منوچهر اسماعیلی لیوسی، نوجوان 15 ساله از عشایر جنوب ایران بر اثر بیماری هموفیلی جان خود را از دست داد. بیماری هموفیلی یک اختلال خونی است که در صورت عدم درمان منجر به خونریزی و مرگ می‌شود. بیماری منوچهر می‌توانست در صورت دسترسی به دارو، درمان شود. اما حدود 75 درصد از داروهای هموفیلی در ایالات‌متحده و بریتانیا تولید می‌شود و به خاطر تحریم‌های غربی‌ها علیه ایران، داروهایی که منوچهر برای زنده ماندن به آنها نیاز داشت در کشورش وجود نداشت. این ماجرا به زودی تکرار خواهد شد، زیرا تحریم‌هایی که روز دوشنبه دوباره از سر گرفته شدند، تضمین معافیت مواد غذایی، دارو و سایر کالاهای اساسی را ندارند. در حال حاضر، جامعه هموفیلی ایران زنگ خطر را به صدا درآورده است، زیرا تحریم‌های بانکی خطوط عرضه دارو را مسدود و توان خرید را از بین برده اند. تصمیم به عدم معافیت در خصوص این نمونه‌ها ، اعتراض اروپا را در پی داشته است. یکی از مواردی که روابط ایالات متحده با این متحدان نزدیک را به خطر می‌اندازد همین تحریم‌ها است. اتحادیه اروپا به طور کلی و کشورهای اروپاییِ امضا کنندۀ توافق هسته‌ای ایران نیز به طور خاص با انتشار بیانیه‌ای اعمال مجدد تحریم‌های آمریکا علیه ایران را محکوم کرده و نسبت به تصمیم یک جانبه ترامپ در خروج از توافق هسته‌ای ابراز تأسف کرده اند. با این حال کاخ سفید شرکت‌های اروپایی را تهدید کرده است که اگر از این تحریم‌ها تبعیت نکنند، دیگر حمایت آمریکا را نخواهند داشت و با تحریم‌های واشنگتن روبرو خواهند شد. و این محدودیت‌ها در روابط با متحدان اروپایی تنها پیامد ناخواسته برای ایالات متحده نخواهد بود. افزایش تنش‌ها و رفتن به سوی جنگ نیز یک نتیجه و پیامد غیر قابل قبول است. حسن روحانی، رئيس جمهور ایران، روز دوشنبه اعلام کرد تحریم‌های آمریکا یک «وضعیت جنگی» را بوجود آورده اند. وی گفت ایران در برابر فشارها و تحریم‌ها «مقاومت می‌کند و در نهایت پیروز می‌شود.» شاید دولت ترامپ فکر می‌کند پیروی از رویکرد دولت اوباما در اعمال تحریم‌ها منجر به دیپلماسی می‌شود، اما به نظر نمی رسد این الگو کارآمد و مؤثر باشد. با وجودی که ما تحریم‌های قبلی را با آوردن ایران به پای میز مذاکره بر سر توافق هسته‌ای [یا همان برجام]، قبول کردیم (که البته بر خلاف تحریم‌های کنونی و اقدام یک طرفه واشنگتن، بوده اند)، موقعیت‌های فعلی بسیار متفاوت از قبل هستند: دولت اوباما به دنبال یک توافق محدودتر بود و با عدم اطمینان و بی اعتمادی این کار را کرد. اما دولت ترامپ گفته است که در صدد تغییر گسترده رفتار تهران است و پس از اتخاذ تدابیری که بواسطه آن، همه طرف ها، موافق پایبندی ایران باشند، به دنبال رسیدن به این امتیازات خواهد رفت. آنچه که یک بار کارایی داشته است، لزوماً بار دیگر هم کارایی نخواهد داشت و تکیه بر تحریم‌های سنگین‌تر خطر جنگ‌های غیرضروری و اجتناب‌پذیر را افزایش می‌دهد. با این حال به کارگیری چنین سیاستی برای امنیت آمریکا خطرناک است.چرا که علاوه بر جدا کردن آمریکا از هم‌پیمانانش، گزینه‌های ایالت متحده را هم محدود می‌کند و یک فضای تصنعی در روابط ایران و آمریکا ایجاد می‌کند که احتمال تقابل نظامی را هم [میان دو کشور] به دنبال دارد.یک رویکرد دقیق‌تر و واقع‌گرایانه برای آمریکا و مردم ایران بهتر خواهد بود.
اما دیپلماسی در شرایطی که ترامپ از توافق هسته‌ای با ایران خارج شد و هر مبنای کوچکی را در روابط خوب نابود کرد، دشوار است (براساس توافق هسته‌ای پس از سال‌ها خصومت میان دو کشور، کمی روابط بهتر شده بود). با این حال تنها گزینه این است که به وضوح از درگیری و بحران غیرضروری جلوگیری شود. خوشبختانه، پایبندی ایران به توافق نشان می‌دهد که مذاکرات، امنیت آمریکا را در معرض خطر قرار نمی‌دهد. در مجموع، هر چند ممکن است امیدوارکننده نباشد، اما مطمئن‌ترین راه این است که به راحتی اجازه داده شود که ایران بداند آمریکا خواهان مذاکره است.
