به گزارش دیده بان، سیاست دولت آلمان، کشور مدعی حقوق بشر، در حمایت همه‌جانبه و تمام‌قد از رژیم صهیونیستی در جریان جنگ این رژیم علیه غزه که از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ (۱۵ مهر ۱۴۰۲) آغاز شد و همچنان ادامه دارد، حتی ازسوی برخی از متحدان این کشور نیز با حیرت و نگرانی دیده و دنبال می‌شود.
الجزیره در یادداشتی به موضوع چرایی حمایت آلمان از نسل‌کشی رژیم صهیونیستی در غزه پرداخته و تاکید دارد که پاسخ این پرسش در تاریخ آلمان نهفته است و اساسا ارتباطی با نگرانی این کشور با تکرار ادعای جعلی هولوکاست ندارد.
به گزارش الجزیره، هیچ دولتی به اندازه آلمان در حمله به جنبش همبستگی فلسطین و حمایت از نسل‌کشی مداوم رژیم صهیونیستی در غزه سختگیر نبوده است؛ در حال حاضر، برگزاری تظاهرات در حمایت از فلسطین در برلین یا هر جای دیگر در آلمان بدون مواجهه با حمله‌های پلیس، ارعاب دولت و اتهام‌های بی‌اساس یهودستیزی از سوی رسانه‌ها غیرممکن است.
مجمع فلسطین، کنفرانس برجسته طرفدار فلسطین در برلین در ماه آوریل (فروردین) با مداخله صد‌ها افسر پلیس بهم ریخت؛ غسان ابوسیتا، رئیس فلسطینی - انگلیسی دانشگاه گلاسکو، از ورود به آلمان برای شرکت در کنفرانس منع و به انگلیس بازگردانده شد؛ وی بعدا از ورود به کل منطقه شنگن منع شد.
ابوسیتا، جراحی که از سال گذشته در چندین بیمارستان غزه داوطلب شده بود، قصد داشت در مورد وضعیت وحشتناکی که حمله‌های رژیم صهیونیستی به سیستم بهداشتی نوار غزه وارد کرده است، سخنرانی کند.
یانیس واروفاکیس، وزیر دارایی سابق یونان نیز از ورود به آلمان منع شد و حتی از شرکت وی در کنگره از طریق لینک ویدیویی نیز جلوگیری شد.
مقام‌های آلمانی ادعا کردند که ابوسیتا، واروفاکیس و دیگران را در کنفرانس هدف قرار دادند، زیرا سخنرانی آن‌ها را «یهودستیزانه» می‌دانستند؛ این در حالی است که هیچ مدرکی برای این ادعا وجود ندارد.
آلمان فقط صدا‌های طرفدار فلسطین را برای مقابله با آنچه یهودستیزی می‌خواند، خاموش نمی‌کند؛ برلین نه فقط صدا‌های حامی فلسطینی را سرکوب و خاموش می‌کند، بلکه برخوردی سخت با فلسطینی‌ها و حامیان حقوق آن‌ها دارد.
به‌عنوان مثال، آیریس هفتس، روانکاو یهودی آلمانی در برلین، اکتبر گذشته (مهر سال گذشته) به اتهام آنچه یهودستیزی خوانده شد، دستگیر شد؛ تنها جرم وی راه رفتن با پلاکاردی بود که روی آن نوشته شده بود: به‌عنوان یک یهودی می‌خواهم که نسل‌کشی در غزه را متوقف کنید.
در همان ماه، بیش از ۱۰۰ نفر از هنرمندان، نویسندگان، دانشگاهیان، روزنامه‌نگاران و کارمندان فرهنگی یهودی آلمانی نامه‌ای سرگشاده منتشر کردند که در آن سرکوب سخنرانی‌های طرفدار فلسطین و در انتقاد از رژیم صهیونیستی ازسوی آلمان و اتهام‌های یهودی‌ستیزی علیه یهودیان را محکوم کردند.
آن‌ها در نامه خود تاکید کردند: آنچه ما را می‌ترساند، فضای نژادپرستی و بیگانه‌هراسی حاکم در آلمان است ... ما به‌ویژه آمیختگی یهودستیزی و هرگونه انتقاد از اسرائیل را رد می‌کنیم.
اینکه چرا آلمان سخت تلاش می‌کند تا مطمئن شود که هیچ‌کس علیه جنایت‌های رژیم صهیونیستی علیه غزه که سبب باز شدن پرونده‌ای علیه آن در دیوان بین‌المللی دادگستری شد، حرف نمی‌زند، پرسش مهمی است که پاسخش در تاریخ آلمان نهفته است.
آلمان هرگز به‌طور کامل نازی‌زدایی نشد و هرگز سعی نکرد با سیاستی که منجر به ظهور هیتلر شده بود کنار بیاید؛ در پی جنگ جهانی دوم، پذیرش مجدد دولت آلمان در جامعه بین‌المللی منوط به فرآیند نازی‌زدایی شد؛ با وجود این، این روند به‌سرعت کنار گذاشته شد و جنگ سرد بر آن غلبه کرد؛ آلمان در ادامه حمایت بی‌قیدوشرط و نامحدود از جعل رژیم صهیونیستی در اراضی فلسطینی به‌عنوان پایگاه نظامی غرب در فلسطین را اعلام کرد.
نازی‌ها تنها نسل‌کش‌های تاریخ آلمان نبودند و این کشور در ادوار مختلف به اشکال متفاوت مرتکب چنین جنایتی شد؛ آلمان، بین سال‌های ۱۹۰۴ و ۱۹۰۷، ۸۰ درصد از مردم هررو و ۵۰ درصد از مردم ناما را در جنوب غربی آفریقا قتل‌عام کرد؛ ضمن اینکه هزاران نفر را در اردوگاه‌های کار اجباری جمع کرد و سبب جان باختن شمار زیادی از آن‌ها شد.
استقبال دولت آلمان از هجوم کنونی رژیم صهیونیستی در غزه به دلیل احساس گناه در مورد ادعای جعلی هولوکاست نیست، بلکه نیاز به عادی‌سازی و نسبی کردن جنایت‌های ضدانسانی و نسل‌کشی است؛ حمایت آلمان از جنایت نسل‌کشی در غزه به برلین این فرصت را می‌دهد تا از خود در برابر اتهام‌های نسل‌کشی در کشور‌های آفریقایی با چنگ زدن به ادعای دفاع از خود، دفاع کرده و جنایت‌های خود را توجیه کند.
مقام‌های آلمانی به‌خوبی می‌دانند و درک می‌کنند که رژیم صهیونیستی در حال نسل‌کشی در غزه است و این جنگ را با نیت پاکسازی قومی و نابودی مردم فلسطین آغاز کرده است؛ آن‌ها ویدیو‌های مربوط به غزه را دیده اند؛ آن‌ها از بمباران بی‌رویه غزه و تحمیل گرسنگی به ساکنان این منطقه آگاه هستند؛ آن‌ها شواهد ارائه‌شده ازسوی آفریقای جنوبی در دیوان بین‌المللی دادگستری ICJ را دیده و شنیده‌اند.
آن‌ها می‌دانند که یوآو گالانت، وزیر جنگ رژیم صهیونیستی چگونه نسل‌کشی را با توصیف فلسطینی‌ها به‌عنوان حیوان‌های انسان‌نما آغاز کرد؛ همان‌طور که نازی‌ها برای جنایت‌های خود بهانه‌تراشی می‌کردند؛ آن‌ها بدون شک می‌دانند که بزالل اسموتریچ، وزیر دارایی کابینه بنیامین نتانیاهو، در مورد اینکه گرسنگی دادن ۲ میلیون فلسطینی چقدر «موجه و اخلاقی» است، صحبت کرده است.
به‌طور خلاصه، مقام‌های آلمانی می‌دانند که رژیم صهیونیستی چه می‌کند؛ آن‌ها به سادگی سعی می‌کنند این را عادی، عادلانه و اجتناب‌ناپذیر جلوه دهند، زیرا در تاریخ نه چندان دور خود چندین بار همین کار را کرده‌اند.
منبع: خبرگزاری میزان
